Leczenie operacyjne nietrzymania moczu z użyciem wszczepu syntetycznego (TOT)

Na nietrzymanie moczu cierpi około 15% kobiet i ich liczba ciągle się powiększa. Występuje ono wówczas, gdy mięśnie dna miednicy nie są w stanie odpowiednio zaciskać cewki moczowej. Schorzenie objawia się mimowolnym, niezależnym od woli danej osoby, oddawaniu moczu (mikcji), prowadzącym do częściowego lub całkowitego opróżniania pęcherza moczowego.

Diagnozowanie nietrzymania moczu

Powodem tego schorzenia może być np. uszkodzony mięsień lub nerw na skutek porodu. Okres menopauzy, duży wysiłek fizyczny czy przewlekły kaszel mogą pogłębiać ten stan. Najczęściej pacjentki skarżą się na gubienie moczu podczas kaszlu, kichania czy gwałtownego wysiłku. Jest to tzw. wysiłkowe nietrzymanie moczu.

 

Możemy mieć też do czynienia z tzw. nadreaktywnym pęcherzem, kiedy występują przedwczesne skurcze mięśni pęcherza i mocz jest wydalany na zewnątrz zbyt wcześnie. Mówimy wówczas o tzw. naglącym parciu na pęcherz. Ten stan może być wywołany przez uszkodzenie nerwu biegnącego do pęcherza lub przez niektóre stany psychosomatyczne. Czasami te dwie formy nietrzymania moczu występują jednocześnie.

 

Podstawą diagnostyki jest wywiad, pozwalający zróżnicować rodzaj nietrzymania moczu – wysiłkowe, neurogenne lub mieszane. Stosujemy również dzienniczki mikcji. Ostateczne rozpoznanie możemy postawić, wykonując Pacjentce badanie urodynamiczne, jednak nie u wszystkich Pań jest ono konieczne.

 

Od kilku lat na całym świecie rozwiązaniem problemu nietrzymania moczu jest małoinwazyjna metoda TOT, która nie naraża pacjentki na przykre dolegliwości bólowe i długi pobyt w szpitalu. Czas rekonwalescencji po zabiegu TOT jest również znacznie skrócony w stosunku do inwazyjnej operacji.

Przygotowanie do zabiegu

Kwalifikacja do zabiegu poprzedzona jest konsultacją z lekarzem urologiem. Pacjent zakwalifikowany do zabiegu wypełnia standardową kartę dot. informacji na temat ogólnego stanu zdrowia, przebytych poważnych chorób, operacji, przewlekłych schorzeń, przyjmowanych na stałe leków itp.

 

Do operacji należy być całkowicie zdrowym, ponadto minimum 2 tygodnie przed zabiegiem Pacjent powinien zakończyć przyjmowanie antybiotyków i leków rozrzedzających krew (np. aspiryna, polopiryna).

 

Do zabiegu (najlepiej kilka dni przed, a najwcześniej 2 tygodnie przed) należy wykonać kilka badań z krwi:
  • morfologię krwi,
  • antygen HBS (HBsAg) – badanie stwierdzające występowanie wirusowego zapalenia wątroby,
  • czas protrombinowy (PT) – badanie krzepliwości krwi,
  • czas kaolinowo-kefalinowy (ATPP) – badanie krzepliwości osocza w obecności kefaliny i jonów wapnia po aktywacji glinką kaolinową,
  • aminotransferaza alaninowa – badanie oceniające stan wątroby, wykrywające występowanie ewentualnych stanów zapalnych.
W dniu zabiegu należy ogolić krocze. Jeśli zabieg wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym (krótkim dożylnym), Pacjent nie powinien przyjmować pokarmów i płynów na min. 6 godzin przed zabiegiem.

Przebieg zabiegu

Metoda TOT polega na podparciu środkowej części cewki moczowej specjalną taśmą. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu przewodowym lub miejscowym, dzięki czemu już w trakcie zabiegu lekarz operujący może ocenić jego skuteczność stosując tzw. test kaszlowy.

 

Podczas zabiegu taśma polipropylenowa (materiał syntetyczny używany do produkcji nici chirurgicznych) zostaje umieszczona poniżej cewki moczowej, a jej dwa końce wyprowadzone są poprzez dwa niewielkie nacięcia w skórze bocznie w okolicy pachwin.

 

Po obcięciu końców taśmy i zaszyciu skóry, utworzony z taśmy „hamak” między cewką moczową a mięśniami podpiera cewkę moczową, co powoduje jej zamknięcie podczas wysiłku. Zabieg trwa maksymalnie 30 minut, po kilku godzinach pęcherz zaczyna normalnie funkcjonować. Opublikowane dotychczas badania potwierdzają 90% skuteczności tej metody po ponad czterech latach obserwacji.

Przebieg pooperacyjny

Gojenie rany trwa przeważnie 7-10 dni. W tym okresie wskazany jest oszczędny tryb życia, niepodejmowanie prac fizycznych, ćwiczeń, jazdy na rowerze, korzystania z basenu i sauny.

Możliwe powikłania

Powikłania pooperacyjne, jak przy każdym zabiegu, zdarzają się, ale są rzadkie. Najczęściej są to drobne infekcje przyranne i niewielkie krwiaki. Do poważniejszych zaliczamy perforację pęcherza moczowego lub pochwy.

Najczęstsze pytania

Kto może wykonać zabieg?

Zabieg wykonywany jest przez specjalistę urologa.

Jakie znieczulenie jest stosowane do zabiegu?

W większości przypadków zabieg wykonywany jest w znieczuleniu przewodowym lub miejscowym, dzięki czemu już w trakcie zabiegu lekarz operujący może ocenić jego skuteczność stosując tzw. test kaszlowy. Po wprowadzeniu znieczulenia w głąb tkanek, sam zabieg jest dla Pacjenta bezbolesny.

 

W przypadku zastosowania znieczulenia ogólnego, stosowane jest tzw. znieczulenie krótkie dożylne, polegające na wprowadzeniu przez lekarza anestezjologa substancji usypiających oraz przeciwbólowych przez uprzednio założony wenflon. W krótkim czasie Pacjent wprowadzany jest w stan podobny do głębokiej fazy snu, a lekarz przystępuje do wykonania zabiegu. Po zakończonym zabiegu (20-40 min.) Pacjent jest wybudzany. Znieczulenie krótkie dożylne nie wymaga intubacji.

Ile czasu trwa zabieg?

W większości przypadków zabieg trwa nie dłużej niż 30 minut. Razem z przygotowaniem oraz czasem niezbędnym do znieczulenia, pobyt na sali operacyjnej nie powinien przekroczyć 60-80 minut.

Czy ten zabieg boli?

W większości przypadków zabieg wykonywany jest w znieczuleniu przewodowym lub miejscowym, dzięki czemu już w trakcie zabiegu lekarz operujący może ocenić jego skuteczność stosując tzw. test kaszlowy. Po wprowadzeniu znieczulenia w głąb tkanek, sam zabieg jest dla Pacjenta bezbolesny.

 

W przypadku zastosowania znieczulenia ogólnego, stosowane jest tzw. znieczulenie krótkie dożylne, polegające na wprowadzeniu przez lekarza anestezjologa substancji usypiających oraz przeciwbólowych przez uprzednio założony wenflon. W krótkim czasie Pacjent wprowadzany jest w stan podobny do głębokiej fazy snu, a lekarz przystępuje do wykonania zabiegu. Po zakończonym zabiegu (20-40 min.) Pacjent jest wybudzany. Znieczulenie krótkie dożylne nie wymaga intubacji.

Jak długo trwa rekonwalescencja?

Gojenie rany trwa przeważnie 7-10 dni. W tym okresie wskazany jest oszczędny tryb życia, niepodejmowanie prac fizycznych, ćwiczeń, jazdy na rowerze, korzystania z basenu i sauny. Niewskazane jest również podejmowanie współżycia seksualnego przez okres 2-3 tygodni.

71 333 24 99

Zarejestruj się na wizytę

Zarejestruj się telefonicznie lub wybierz rejestrację online do wybranego lekarza. Potwierdzenie terminu otrzymasz na e-mail.

Tomasz Tuchendler – ZnanyLekarz.pl

 

Janusz Tuchendler – ZnanyLekarz.pl

 

Przemysław Otlewski – ZnanyLekarz.pl